สร้อยข้อมือ

สร้อยข้อมือเป็นเครื่องประดับที่สวมใส่บนข้อมือส่วนใหญ่ทำจากผลิตภัณฑ์โลหะ

สร้อยข้อมือเป็นเครื่องประดับชนิดหนึ่งที่สวมใส่บนข้อมือซึ่งส่วนใหญ่ทำจากทองคำเงินและผลิตภัณฑ์โลหะอื่น ๆ และแร่ธาตุคริสตัล ฯลฯ
สร้อยข้อมือมีรูปร่างเหมือนโซ่ส่วนใหญ่ใช้สำหรับการอธิษฐานสันติภาพความสงบสุขและความงาม
อย่างแรกเลย มันคือการเอาตัวรอด ในสังคมดั้งเดิมในกระบวนการต่อสู้กับธรรมชาติมนุษย์มักจะสวมหนังสัตว์เขาและสิ่งอื่น ๆ ที่ศีรษะแขนข้อมือหรือเท้าเพื่อป้องกันตัวเองจากสัตว์ร้าย ด้านหนึ่งก็เพื่อปลอมตัวเป็นเหยื่อประเภทเดียวกันและสร้างความสับสนให้กับพวกเขา ในทางกลับกันหนังสัตว์และเขาเหล่านี้เป็นอาวุธในการป้องกันหรือโจมตีโดยตัวมันเอง สำหรับก้อนกรวดเล็ก ๆ กระดูกสัตว์หรือฟันที่แขวนอยู่ที่คอเอวหรือข้อมือนอกเหนือจากพฤติกรรมการตกแต่งที่หมดสติของมนุษย์ที่เก่าแก่ที่สุดฟังก์ชั่นที่แท้จริงของพวกเขาอาจใช้เพื่อวัตถุประสงค์ในการนับหรือบันทึก
ประการที่สอง มันเป็นสัญลักษณ์ของอํานาจ ในสังคมดึกดำบรรพ์มาก มนุษย์ต้องการความกล้าหาญและความแข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย ในการขออาหารจากธรรมชาติ และปราบปรามสัตว์ร้ายที่ดุร้าย ในมุมมองของมนุษย์ดึกดำบรรพ์ เหตุผลที่สัตว์ดุร้ายเต็มไปด้วยพลัง อาจเป็นเพราะพวกมันมีกรงเล็บคม กระดูกแข็ง และขนที่สวยงาม ดังนั้นหลังจากจับสัตว์ดุร้ายเหล่านี้มนุษย์กินสิ่งที่พวกเขาสามารถกินได้เสียบกระดูกฟันและอื่น ๆ บนร่างกายของพวกเขาโดยคิดว่าการทำเช่นนี้สามารถดูดซับพลังของสัตว์ร้ายและเอาชนะพวกเขาด้วยมัน ดูเหมือนว่าจากเครื่องประดับดั้งเดิมเหล่านี้มนุษย์ดึกดำบรรพ์ได้รับความสะดวกสบายทางจิตใจและความแข็งแกร่ง
ในทางกลับกัน ยิ่งคนใส่เครื่องประดับมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งมีแนวโน้มที่จะใส่เครื่องประดับที่มีราคาแพงขึ้นเรื่อย ๆ ในความเป็นจริง คนกล้าหาญเหล่านี้มักจะชอบตกแต่งร่างกายของพวกเขาด้วยสิ่งของที่สดใสและง่ายต่อการจดจำ เช่น ขนนกที่สวยงาม เขี้ยวสัตว์ เปลือกหอยที่หายาก และแม้แต่ "หินสวย" (หยก) อันล้ําค่าเป็นสัญลักษณ์เพื่อแสดงพลังและอํานาจของพวกเขา Plehanov กล่าวใน "On the Art": "สิ่งเหล่านี้ได้รับการสวมใส่เป็นครั้งแรกเป็นสัญลักษณ์ของความกล้าหาญความคล่องแคล่วและความแข็งแรง มันเป็นเพราะพวกเขาเป็นสัญลักษณ์ของความกล้าหาญความคล่องแคล่วและความแข็งแรงพวกเขาเริ่มที่จะกระตุ้นความรู้สึกที่สวยงามและอยู่ในหมวดหมู่ของการตกแต่ง
ประการที่สาม มันเป็นรูปแบบหนึ่งของการบูชาโทเทม ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาว ลม ฝน ฟ้าผ่า ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติธรรมดา แต่ในสายตาของคนดึกดำบรรพ์ สิ่งเหล่านี้มีพลังวิเศษบางอย่าง มนุษย์ดึกดำบรรพ์อยู่ใกล้ธรรมชาติทั้งกลางวันและกลางคืน อาศัยดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาว แม่น้ำ และสัตว์ปีกเป็นคู่ชีวิต พวกเขาชื่นชมวัสดุที่ธรรมชาติมอบให้พวกเขาอย่างมาก เมื่อเวลาผ่านไป สารนี้ฝังลึกอยู่ในใจของพวกเขา และกลายเป็นโทเท็มที่มีพลังวิเศษ พวกเขาถือว่ามันเป็นบรรพบุรุษหรือเทพเจ้าคุ้มครองหรือเป็นญาติทางสายเลือดของตระกูลหรือชนเผ่าและบูชามัน ในตอนแรกมนุษย์กลืนตัวเองเข้าไปในโทเทมเหล่านี้เพื่อปกป้องตัวเอง ผู้คนค่อย ๆ รวม totems เหล่านี้เข้ากับเครื่องประดับของพวกเขาเพื่อให้เครื่องประดับของพวกเขาเป็นภาพหรือรูปร่างของ totems เหล่านี้เช่นกำไลและแหวนทรงกลมเหมือนดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เต็มดวง มงกุฎรูปนก ที่คาดศีรษะ ฯลฯ
ประการที่สี่ เป็นเครื่องรางของขลัง Engels ชี้ให้เห็น: "ในสมัยโบราณผู้คนไม่รู้จักโครงสร้างของร่างกายโดยสิ้นเชิงและได้รับอิทธิพลจากภาพในฝันจึงเกิดความคิดที่ว่าความคิดและความรู้สึกของพวกเขาไม่ใช่กิจกรรมของร่างกาย แต่เป็นกิจกรรมที่เป็นเอกลักษณ์ในจิตวิญญาณซึ่งมีอยู่ในร่างกายและออกจากร่างกายของพวกเขาเมื่อตาย มนุษย์ดึกดำบรรพ์เชื่อว่าทุกสิ่งมีวิญญาณและมีความแตกต่างระหว่างความดีและความชั่ว วิญญาณที่ดีนำความสุขและความสุขมาสู่มนุษย์ในขณะที่วิญญาณชั่วนำภัยพิบัติและโรคภัยไข้เจ็บ เพื่อป้องกันไม่ให้วิญญาณชั่วเข้าใกล้และได้รับการปกป้องจากวิญญาณที่ดีมนุษย์ดึกดำบรรพ์ใช้เชือกสวมสิ่งต่าง ๆ เช่นเปลือกหอยก้อนกรวดขนนกฟันสัตว์ใบไม้และผลไม้ พวกเขาเชื่อว่าสิ่งเหล่านี้มีสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า เห็นพลังเหนือธรรมชาติด้วยสิ่งนี้ผู้คนจะได้รับพรและความชั่วร้ายจะถูกขับไล่ออกไป สิ่งเหล่านี้ใช้เพื่อลดการป้องกันและป้องกันความชั่วร้ายต่อมาได้กลายเป็นเวทมนตร์พิเศษ เครื่องประดับอาร์มเป็นการตกแต่งรูปร่างของร่างกายมนุษย์ นอกจากนี้ ประเพณีและความหมายนี้ยังคงรักษาไว้ เครื่องประดับได้รับความหมายแฝงที่สวยงามและสีลึกลับจากมนุษย์